حال ناخوش گِشمیران در دل کوهستان

گلدشت کرمان_ ✍️ادیب حیدری: روستای گِشمیران در فاصله ۶۵ کیلومتری قلعه گنج و ۱۰۰ کیلومتری منوجان قرار دارد و از توابع این شهرستان است.

این روستا در مسیر قلعه گنج به دهستان مارز و قلعه گنج به شهرستان بشاگرد واقع شده است. در مسیر قلعه گنج -بشاگرد بعد از عبور از روستاهای گزهک و نیز در پیچ و خم جاده ی کوهستانی راه آسفالته و فرعی ای است که سمت راست مسیر قلعه گنج به بشاگرد واقع می شود و ما را به دهستان گشمیران می برد.
جاده این روستا از میان چند گردنه می گذرد و سپس به آبادی و منازل مسکونی می رسد.

در ورودی روستا رودخانه ی فصلی و البته خشکی وجود دارد که جاده ی خاکی منتهی به روستا از این رودخانه نیز
می گذرد و بعد از آن باید حدود پنجاه متر از سربالایی ورودی روستا که هم خاکی و هم چاله و گودال دارد بالا رفت. سربالایی به حدی تند و شیب دار است که ماشین هم به سختی بالا می رود چه برسد به انسان.

وارد روستا که می شویم آسفالت طرح هادی نمایان می شود. دور خانه ها با شاخ و برگ درختان خرما و فنس های فلزی حصار کشی شده است تا درختان و باغچه های خود را از دام ها محافظت کنند. کپرها هم در بین این حصارها وجود دارند. اهالی اغلب دامدار هستند و فنس کشی تنها راه چاره آنها برای در امان ماندن از دام هایی است که درختان و باغچه ها را بی وفقه نشانه می روند.گشمیران یک زیارتگاه هم دارد که مسافران زیادی از شهرستان های قلعه گنج، منوجان، کهنوج، رودبارجنوب و حتی میناب، بشاگرد و بندرعباس به این روستا می آیند.

مسلم احمدی روحانی و عضو شورای روستای “گشمیران” می گوید: این روستا ۵۱۲ نفر جمعیت با ۱۱۰ خانوار دارد که بعضی از آنها ثابت بوده و برخی هم نه؛ که البته اکثریت بصورت ثابت در گشمیران سکونت دارند.

او درباره ی مشکلات این روستا می گوید: در فصل تابستان هستیم و وضعیت آب آشامیدنی این‌روستا خوب نیست بطوریکه روزانه فقط دو ساعت آب لوله کشی وصل می شود و مابقی ساعات شبانه روز خبری از آب نیست. آب چاه هم بدلیل نبود پمپ و شناور مناسب کم شده است.

روستای گشمیران با اینکه منبع ذخیره آب و شبکه ی لوله کشی و آبرسانی دارد اما آب آشامیدنی آن ضعیف است و اکثر ساعات شبانه روز قطع می باشد.

مسلم احمدی مشکل دوم روستای گشمیران را نوسانات شدید برق و قطعی بیش از حد عنوان‌می کند و می گوید: همین چند شب قبل برق روستا رفت و تا صبح هم نیامد که باید فکر اساسی بحال این موضوع و کمبود آب روستا کرد.

حسن حیدری یکی از اهالی روستای گشمیران نیز ضمن تاکید بر رفع مشکل آب آشامیدنی روستا؛ از منازل مسکونی نیمه تمام بنیاد مسکن‌انتقاد می کند و می گوید: اهالی توان و بضاعت تکمیل خانه های خود را ندارند؛ سرویس های بهداشتی هم که نیمکاره است.

او ادامه می دهد: قلعه گنج نزدیکترین شهرستان به این دهستان هست و کرایه هر نفر تا قلعه گنج ۴۰ هزار تومان و تا منوجان ۱۰۰ هزارتومان است که برای یک بار رفت و برگشت هزینه نسبتا زیادی است. وسائل نقلیه عمومی هم که در اختیار روستائیان و دهیاری باشد تا هزینه ی کمتری برای اهالی داشته باشد وجود ندارد و ناچارا با خودروهای شخصی اهالی و عبوری باید رفت و آمد کنیم.

حیدری اشاره ای هم به وضعیت درمانگاه روستای گشمیران که دارای یک پزشک و یک ماما است می کند و می گوید: پزشک عمومی تنها ۱۸ روز در ماه اینجا حضور دارد.

او در ادامه صحبت های خود از سربالایی آزار دهنده ورودی روستا انتقاد می کند و خواستاراصلاح، بهسازی و حتی آسفالت آن بدلیل تردد زیاد از این مسیر می شود.

حیدری اشاره ای هم به مسیرهای خاکی بویژه مسیر منتهی به زیارتگاه روستای گشمیران و سختی های عبور و مرور می کند.

حسن احمدی یکی دیگر از اهالی روستای گشمیران است و ۵۸ سال سن دارد.‌گویا رزمنده هم است و آن طور که خودش می گوید از اوایل انقلاب در پایگاه بسیج گشمیران برای ایجاد امنیت این منطقه کوهستانی و روستاهای اطراف آن با اشرار مقابله کرده است.

او هم ضمن گلایه از وضعیت آب، درمانگاه و منازل مسکونی گشمیران از مسوولین می خواهد توجه بیشتری به رفع مشکلات روستای گشمیران داشته باشند.

احمدی می گوید: گشمیران از روستاهای قدیمی شهرستان منوجان است اما بسیاری از اهالی این روستا به علت مسافت زیاد و صعب العبور بودن به منوجان مهاجرت کردند؛ از اینرو توجه بیشتری جهت فراهم کردن
زیرساخت های آن که بیش از۲۳ شهید نیز تقدیم کرده است؛ می طلبد.