دلم‌ نمی خواست دفتر سفر بسته شود

ناباورانه و سرگردان، در میان انبوه جمعیت می رفتم و از گوشه گوشه حرمِ سیدالشهدا، «یا حسین یاحسین های» مکرر می شنیدم و اشک مجال خوب دیدن را از من گرفته بود. در چشم بر هم زدنی خود را کنار ضریح‌ ابا عبدالله الحسین دیدم. مات و مبهوتِ جایی که ایستاده بودم؛ شده بودم و پاهایم به زمین، دست هایم به ضریح و دلم به آن حال و هوا قفل شده بود و دلم می خواست زمان متوقف شود.