پایگاه خبری گلدشت کرمان_ چهل سال است ندای مرد اسب سواری نورانی هنوز در گوشم طنین افکن است؛”ماه محرم نزدیک است”؛ “به اصفهان رفتم و منبر زیبایی را از نجار و شاعر اهل بیت، اشتری اصفهانی خریداری کردم و خیمه ای را در اصفهان به استاد قسیسین سفارش دادم و یک عَلم به نام حضرت ابوالفضل(ع) از آنجا خریداری کردم وبرای اول ماه محرم پرچم و سیاهپوش خریداری کردم.”
خانه حاج حسین از قدیمی‌ترین عزاخانه‌های امام حسین (ع) در شهر کرمان است. مرحوم حاج حسین علم آموز قریب به نیم قرن است که در منزل قدیمی خود مراسم روضه خوانی را با سبک و سیاق سنتی برگزار می‌کند.
محمدعلم آموز فرزند مرحوم حاج حسین علم آموز در گفت وگو با آستان نیوز درباره قدمت روضه خوانی در منزل پدری خود این گونه می گوید: بیش از ۴۰ سالی می شود که در منزل ما مراسم پخت آبگوشت امام حسینی و روضه هفتگی و روضه خوانی دهه اول ماه محرم برقرار است. حتی شرایط کرونایی هم منجر به تعطیلی مراسم ذکر و روضه خوانی اباعبدالله الحسین(ع) نشد.
فرزند مرحوم علم آموز می گوید: مراسم محرم و زیارت ناحیه مقدسه بیت حاج حسین علم آموز، در این دو سال کرونایی هم حتی یک روز تعطیل نشد و دو سال شدیدکرونایی مراسم به صورت مجازی و زنده از طریق صفحه اینستاگرام برگزار می شد.
وی با اشاره به تاریخچه این روضه خوانی گفت: همه چیز از یک خواب شروع شد؛ خوابی که در آن یک آقای بزرگواری به خواهرم “زهرا” گفته بود: به پدرت حاج حسین سلام مارا برسان و بگو ماه محرم نزدیک است. از اینرو در سال اول روضه، یک شب جمعه دعای کمیل خوانده شد و سال بعد، از دوم تا سیزدهم محرم به مدت۱۲ روزمراسم زیارت عاشورا و سخنرانی و ذکرمصیبت اهل بیت علیهم السلام خوانده میشد که درسال اول حتی منبر روضه خوانی از منزل مرحوم حاج ماشاالله خدادادپور و پرچم ها از تکیه محله شهر امانت گرفته شد؛ اما بعداز اتمام روضه سال اول پدرم به اصفهان رفتند و منبر زیبایی را از نجار و شاعر اهل بیت اشتری اصفهانی خریداری کردند و خیمه را همان سال در اصفهان به استاد قسیسین سفارش دادند و یک عَلم به نام حضرت ابوالفضل(ع) ازاصفهان خریداری کردند.
حاج محمد علم آموز ادامه میدهد: پدرم قریب ۲۰سال قبل مراسم را از اول محرم تا ١٤ محرم برگزار کردند که با قرائت زيارت حضرت ابوالفضل(ع)، عاشورا، سخنرانی وعاظ و اقامه نمازجماعت مغرب و عشاء همراه بود.
ازدنیا رفتن و ندای رحمانی را لبیک گفتن پیرغلامان مخلص حسینی نیز خود حکایت دیگری است.
فرزند برومند مرحوم علم آموز در این رابطه می گوید: پدرشان در اوج سلامتى بودند و کوچکترین مشکل جسمی نداشتند. در روز۱۴ محرم ۱۴۰۰ که روضه تمام شد یکباره گفتند نمی خواهند مثل هرسال آرام آرام سیاهپوش ها وخیمه و لوازم را بازکرده و جمع آوری کنیم. گفتندخودم کمک می دهم. برخلاف همه ساله خیلی سریع خیمه باز شد و ۱۷محرم هم به محل کار رفتند؛ به کارگرها و شاگردانشان رسیدگی کردند و حتی لباس کار هم پوشیدند و کارکردند و حقوق کارگران و شاگردانشان را پرداخت کردند. شب جمعه بطرز بی سابقه ای از همه فرزندان و نوه ها ودامادها و عروس هایشان تشکر کردند.
از همسرشان هم در مورد این سالیان سال که با ایشان همکاری و همدلی امام حسینی داشتند، تشکر و قدردانی نمودند و گفتند:”پیراهن مشکی که دوماه محرم و صفر برای امام حسین(ع) می پوشیدم و شال عزایی که در مراسم روضه به گردن می انداختم، در کفنم بگذارید و” مادرم در جواب گفتند:” حاجی چرا امشب اینگونه سخن میگویی؟! که با پاسخ “یادتون نره” پدرم مواجه شدند.
فرزند پیرغلام حسینی با شوق و اندوه اضافه می کند: عصر جمعه ۱۸ محرم خودم در کنارشان بودم که ناگهان حالشان تغییرکرد؛ گفتم بابا با اورژانس تماس بگیرم؟ سرشان روی زانوی من بود و مادرم کمی تربت روی زبانشان گذاشتند و چند سلام به امام حسین (ع) دادند و یک لبخند زدند و جان به جان آفرین تسلیم کردند.
آری حکایت پیرغلامان حسینی حکایتی دیگر است؛ آنان که با یک عمر دلدادگی در بارگاه امام حسین(ع) زندگی کردند و با شنیدن نام دلنشین “حسین” شانه هایشان به لرزه می افتد در لحظه جان دادن نیز عجیب نخواهد بود که ذکرشان یا حسین باشد….
نظرات